تبادل
لینک هوشمند
وقتی حرفی داری برای زدن ولی هیچ کس نمی فهمدش چه قدر سخته...
مثل گالیله که مجبور شد حرف خود را انکار کند.
یه وقت هایی تو در شادی هات تنهایی...
می خواهی خوشحالیتو فریاد بزنی یا با کسی شریک بشوی اما هیچ کس آن جا نیست...
یا بدتر از اون آدم هایی که در اون لحظه کنار تو هستند اما حوصله شادی های تو رو ندارند...
احتمالا باید مثل گالیله هم رنگ جماعت بشی! جدی و عبوس...
اما دستت را بگذاری روی قلبت و آرام نجوا کنی: می دونم که حال تو خوبه!...
شده تا به حال بدجور کلافه باشی؟ مثلا توی یه جشن تولد آنقدر دلت گرفته باشه که بخوای بزنی زیر گریه؟
بغضت رو به سختی قورت بدی...
آن وقت انگشت هایت را به بهانه درست کردن موهایت آرام ببری سمت سرت و یواشکی بگی: من میفهمم که حالت خوب نیست اما طاقت بیار!
گالیله که باشی بدجوری تنهایی...
بعضی گریه ها و خنده ها که گاه و بی گاه و اغلب بدموقع سر می رسند، توی گلوهامون گیر می کنند، چون نباید توی شادبودن یا غمگین بودنمون تک روی کنیم...
اصلا درد گالیله بودن از اون جا شروع میشه که کسی حرف های تو رو باور نکند.
لازم نیست حتما دانشمند باشی، شاید با تلسکوپ های شخصی ات ستاره ای دیده باشی که هیچ کس تا به حال ندیده...
در جهان خودت موجود تازه ای کشف کرده باشی که کسی قبولش نداشته باشه...
شاهد اتفاقی باشی که هیچ کس نخواسته به آن توجه کند...
دیوید وایت مدرس فلسفه میگوید: زمین مسطح است. همه این را می دانند! اگر این جمله را 500 سال پیش با صدای بلند میگفتی همه با تو موافقت می کردند و این اصلا ربطی به شکل زمین نداشت...
گالیله بودن خیلی سخته...
خیلی...
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
